Een humanitaire ramp dreigt; een verslag van Gena Heraty vanuit Haïti
Lees verder
Haïti vandaag de dag…
“Het is moeilijk om over de actualiteit van Haïti te schrijven.
Het is moeilijk om de verhalen te vertellen over de mensen in dit land.
Het zijn namelijk keiharde verhalen…angstaanjagende verhalen.
Verhalen van verbrande lichamen, lichamen van mannen en vrouwen zoals jij en ik.
Mannen en vrouwen die gewoon met hun dagelijkse dingen bezig zijn.
Nooit niemand lastig vallen, en gewoon ‘s morgens op een bus stappen..
en in die bus levend verbrand worden.
Waarom?
Wie zal het zeggen?
De verkeerde plaats, de verkeerde tijd?
Een bendeleider die de bevolking terroriseert?
Het is moeilijk om te vertellen over een moeder van drie kinderen, die vorige week naar de markt ging en op weg naar huis werd vermoord. Ze zat in de Tap Tap (lokaal vervoer), de bendeleden hielden de Tap Tap tegen. Ze beroofden de passagiers, vertrapten de groenten die ze net gekocht hadden voor thuis.
De moeder van drie had alleen een zak met rijst.
Ze openden het, haalden het leeg en stampten de zak helemaal kapot.
Ze riep uit: “O mijn God, ik heb drie kinderen, wat moet ik ze nu te eten geven?”.
Ze schoten haar dood.
Het is moeilijk om te praten over de kleine kinderen die op de grond liggen onder de schoolbanken, terwijl om hen heen geweerschoten te horen zijn.
Het is moeilijk om te praten over de schoolkinderen die een helm dragen naar school, die een helm dragen in de klas, in de hoop zich te beschermen tegen verdwaalde kogels.
Moeilijk om te praten over de leraar die geraakt werd door een kogel in zijn nek, terwijl hij in de klas les gaf.
Moeilijk om te praten over de kleine kinderen die op de grond liggen onder de schoolbanken, terwijl om hen heen geweerschoten te horen zijn.
Moeilijk om te praten over alle kinderen die niet naar school kunnen omdat het voor hen te gevaarlijk is om de straat op te gaan.
In de eerste twee weken van maart (2023) zijn volgens de VN minstens 277 mensen vermoord en 101 ontvoeringen gemeld. Sinds januari hebben VN-medewerkers 531 moorden geteld. De werkelijke aantallen liggen vast nog hoger. Er wordt gezegd dat veel van die schietpartijen willekeurig waren, waarbij sluipschutters in mensenmenigten schoten.
Het is verschrikkelijk moeilijk om met onze eigen medewerkers te praten die zich geen raad weten.
Ze zijn omringd door bendeleden en schietpartijen.
Ze zijn een gevangene in hun eigen huis.
Eén collega werd in augustus gedwongen haar huis te verlaten.
In september huurde ze een huis. En nu, zeven maanden later, moet ze opnieuw verhuizen omdat ze opnieuw omsingeld is door geweerschoten en bendes.
Een ander vroeg me gisteren om een matras. Als je namelijk je huis verlaat, kun je niks meenemen – alleen een paar kleine dingen. Zij en haar zoon verblijven nu bij een vriend.
De kans is groot dat, zodra je je huis verlaat, de bendeleden komen en alles stelen.
Dit gebeurde ook met twee van onze medewerkers.
Alles meegenomen. 30 jaar hard werken, allemaal weg.
Drie van onze leerkrachten werden aangevallen op weg naar hun werk.
Drie dappere vrouwen.
Ik word zo ontzettend boos als ik al dit lijden zie.
Als ik mensen uit hun huizen zie vluchten.
Als ik de video’s zie van tot de grond toe afgebrande huizen.
Boos als ik zie hoe mensen in angst leven.
Boos als elk gesprek gaat over wie er is ontvoerd en wie er is vermoord.
Boos als de bendes video’s publiceren van hun wapens,
wanneer ze video’s publiceren van zichzelf terwijl ze hun slachtoffers vermoorden of verkrachten.
Video’s waarop ze de politie belachelijk maken die probeert orde op zaken te stellen.
Video’s waarop ze grote sommen geld tellen, geld van ontvoeringen…
Een goede vriendin van ons is op 2 februari ontvoerd.
Ze was een van de eerste artsen in ons ziekenhuis.
We moeten aannemen dat ze dood is, want er is geen contact met haar geweest.
Veel van de ontvoerden worden slecht behandeld.
Anderen niet.
Allen zijn getraumatiseerd.
En hoe kan het anders?
Het is moeilijk om tegenwoordig over Haïti te schrijven.
We hopen op betere tijden.
We doen wat we kunnen om er voor de anderen te zijn…
en we doen ons best om al onze programma’s draaiende te houden.
De kinderen en jongeren doen het goed bij ons. Zij geven ons de kracht om – elke dag weer – dit alles aan te kunnen.
De kinderen zelf, die in hun jonge leventje al zo veel hebben geleden. Zij zijn er altijd met een lach en een dikke knuffel.
We zien ze nieuwe vaardigheden leren – zoals zichzelf verzorgen, aankleden, uitkleden, vruchtensap maken, het eten klaarmaken – momenten die zowel hun als ons kracht geven.
Voedsel voor onze ziel.
Het is moeilijk om deze laatste tijd over Haïti te schrijven.
Ergens heb ik het gevoel dat het nog erger zou zijn om niet te schrijven.”
Gena Heraty – directeur Special Needs programma in Haïti
Onze programma’s in Haïti
Onze collega’s van NPH Haïti hebben het moeilijk, maar onze programma’s draaien zo goed en kwaad als dit gaat door. Al meer dan 35 jaar is onze partnerorganisatie actief in Haïti en zetten zij zich in voor de meest kwetsbare groepen. Ook of zelfs juist onder moeilijke omstandigheden. Vanuit de verschillende projecten die wij draaien buiten Port-au-Prince worden hulpprojecten opgezet voor de kwetsbaarsten uit de gemeenschappen.
