Er werden plannen gemaakt, geld ingezameld via www.inactievoorwereldouders.nl en heel veel materialen verzameld via ACTA, Dentalair, Philips en de Tandartsspoedpraktijk. Later meldde bachelor studente Hansje zich nog, die ook heel graag mee wilde als assistente.

Tandheelkundige zorg voor de kinderen in Guatemala

In april 2023 begon het team aan hun avontuur en reisde naar Guatemala. Na een week sightseeing in dit prachtige land begonnen ze enthousiast aan hun project bij WereldOuders/NPH. Dagelijks vanaf vroeg in de ochtend tot laat in de middag, behandelden ze kinderen en hun familie, die steun ontvangen van WereldOuders. Ze vonden het meteen heel bijzonder om zich voor deze doelgroep in te zetten. Ook lokale medewerkers die niet vaak een tandarts kunnen bezoeken, kwamen aan de beurt. Er werden veel gaatjes gespot en tanderosie waargenomen. Vullen, sealen, kiezen trekken, Hall kroontjes plaatsen en wortelkanaalbehandelingen, alles pakte het team aan. Voorlichting en poetsinstructie mochten uiteraard ook niet ontbreken. Voor alle kinderen had het team een mooie tandenborstel meegenomen en dat was een schot in de roos!

Prachtige ervaring

Halverwege de dag was het tijd voor pauze en rust, om lekker buiten te genieten van een heerlijke en gezonde lunch die in de keuken voor hen was bereid. Iedere ochtend werd het team opgehaald vanuit hun hostel in Antigua, waar ze aan het eind van de dag weer werden afgezet, om ergens in een restaurantje iets te eten.

“Wat was dit een prachtige ervaring”, lieten de meiden ons weten. Ze vonden het heel bijzonder om zoveel mensen te kunnen helpen in een bijzondere omgeving.

Lees hier het het hele verslag van het team

Verantwoorde hereniging

In veel Latijns-Amerikaanse landen worden kinderen uit huis geplaatst omdat de ouders geen geld hebben om hen te kunnen verzorgen. De Verenigde Naties vinden uithuisplaatsing in deze gevallen niet wenselijk. Zij pleiten juist voor het versterken van de familie. Deze gedachte sluit naadloos aan bij de koers die wij varen. Maar in veel landen in Latijns-Amerika en het Caraïbisch gebied worden kinderen nu overhaast teruggebracht naar hun familie, ook al is daar geen goede opvang voor ze.

Het OneFamily programma richt zich op een verantwoorde hereniging van kinderen met hun familie. Hiervoor wordt een uitgebreide reeks projecten voor kinderen, gezinnen en gemeenschappen actief ingezet. Met als belangrijkste pijler: garantie dat de kinderen toegang hebben én houden tot onderwijs om zichzelf te kunnen ontwikkelen tot onafhankelijke, sterke volwassenen. Lokale gemeenschappen versterken we met bewustmakingsprogramma’s, multidisciplinaire ondersteuning en trainingen in gemeenschapscentra.

Versterken familie

Het bijzondere aan onze aanpak is dat OneFamily niet stopt bij de hereniging van kinderen en hun families. Ook de ondersteuning in het na traject wordt niet vergeten. Dit zijn ze in Latijns-Amerika niet gewend, maar wij zien hereniging niet als iets eenmaligs. Het is een langetermijnproces met verschillende fasen, die elk een ander soort ondersteuning aan families en kinderen nodig heeft. We zijn van mening dat we dan pas kunnen garanderen dat ‘onze’ kinderen ook buiten het programma – in hun familieomgeving – hun volle potentieel kunnen bereiken.

Niet nieuw

Overigens is deze OneFamily aanpak niet nieuw voor ons. We zetten ons al een aantal jaar in voor kwetsbare kinderen en gezinnen in gemeenschappen buiten onze programma’s. In 2010, na de aardbeving in Haïti, openden we in het getroffen gebied de Father Wasson Angels of Light-school voor kinderen uit de omgeving. Wat begon als een tijdelijke schuilplaats voor kinderen die ouders uit het oog waren verloren of voor kinderen voor wie de ouders tijdelijk niet meer konden zorgen, is nu uitgegroeid tot een instelling die dagelijks door meer dan 800 kinderen wordt bezocht. Zoveel mogelijk kinderen zijn inmiddels weer herenigd met ouder(s) of familieleden, andere kinderen zijn opgevangen in het programma St. Helene. En het bleef niet bij Haïti; bijna al onze onderwijsprogramma’s zijn toegankelijk voor kinderen uit nabijgelegen gemeenschappen die anders niet naar school kunnen. Omdat de impact hiervan zo groot blijkt, zijn we steeds meer gaan investeren in dergelijke programma’s voor mensen uit gemeenschappen rondom onze programma’s. Zo zijn ook ziekenhuizen bijvoorbeeld toegankelijk voor de gemeenschap.

• Duurzame ontwikkelingsdoelen

  Met de OneFamily-strategie dragen we bij aan duurzame ontwikkelingsdoelen, zoals opgesteld door de Verenigde Naties:

  – Het beëindigen van armoede in al zijn vormen en overal ter wereld.
  – Het uitbannen van honger, het realiseren van voedselzekerheid en verbeterde voeding en het bevorderen van duurzame landbouw.
  – Het waarborgen van gezonde levens en het bevorderen van welzijn voor iedereen en alle leeftijden.
  – Het zekerstellen van inclusief en rechtvaardig, kwalitatief hoogwaardig onderwijs en het bevorderen van levenslange leermogelijkheden voor iedereen.

Hun vertrouwen is het grootste cadeau

“Als coördinator van het Chicas Poderosas programma leerde ik al snel dat het de kleine dingen die de grootste veranderingen maken. Het belangrijkste was niet wat ik voor de meisjes deed of wat ik hun kon geven, maar gewoon het samen zijn. Samen lachen en samen huilen. Ik leerde al snel oprecht mezelf te zijn, want het enige wat ik hun kon geven dat een ander niet geeft, dat ben ik zelf. Zo zag ik de muren die zij om zich heen hadden gebouwd langzaam afbrokkelen. Hun vertrouwen en de relatie die wij daardoor konden opbouwen, is het grootste cadeau wat ik hier heb mogen ontvangen. Onwijs gaaf was het om te zien hoe deze krachtige meiden en jonge vrouwen hun eigen identiteit vormen en steeds meer ontdekken van hun oneindige potentieel.

Werken in religie

Het allerleukste van mijn ervaring in het programma in Guatemala is dat ik niet één droombaan had maar zelfs twee. Het Chicas Poderosas programma was maar deeltijd. Omdat ik hier niet was gekomen om vakantie te vieren en heel graag al mijn tijd wilde doorbrengen met de kinderen, kreeg ik de kans om ook nog in religie te werken. Iets waar ik totaal geen ervaring mee had maar wel heel veel interesse. Het programma gaf mij de kans om mijzelf hierin te ontwikkelen. Ze stuurden me naar Honduras om daar een cursus te volgen over de catechese. Een programma volledig gericht op liefde en bescherming waarin kinderen door middel van zelfgemaakt materiaal, dat verschillende verhalen uit de bijbel representeert, de tijd en ruimte krijgen om zelf te ontdekken wie God voor hun is.

Na deze cursus mocht ik meteen aan de slag in de montessori school in Guatemala en begon ik met een collega ook aan de voorbereidingen voor het materiaal voor level twee, de kinderen die al wat ouder zijn. In de school werkte ik niet alleen met de kinderen van het programma maar ook met de kinderen van de omliggende dorpjes. Veel van deze kinderen hebben net als de kinderen in het programma vele moeilijke dingen meegemaakt in hun leven en het is echt een wonder om te zien dat ze toch nog kunnen geloven; in zichzelf, in God, in liefde. Ze zijn voor mij echt een hele grote inspiratie voor het leven en aan het einde van iedere les had ik altijd het gevoel dat ik meer had geleerd van hen dan zij van mij.

Naast de lessen had ik binnen religie nog vele andere mooie verantwoordelijkheden. Zo organiseerde ik iedere week gebeden met de kinderen, organiseerden we activiteiten met jeugdgroepen van verschillende leeftijden en deden we regelmatig sociaal werk buiten het programma. Maar wat ik echt het allerliefste deed was het begeleiden van het koor in de kerk. Hoe mooi om te zien hoe kinderen hun onzekerheden betreft het zingen overwinnen en zich helemaal uitleven terwijl ze hun talenten ontplooien!

Afscheid

Ik had absoluut geen idee hoe ik afscheid moest nemen van mijn werk en van de kinderen. Wat ik wel wist is dat ik onwijs dankbaar ben voor alles wat ik in het programma in Guatemala heb mogen beleven, al het mooie maar ook alle uitdagingen! Toen ik anderhalf jaar geleden begon aan dit avontuur dacht ik dat het een ervaring zou zijn van dertien maanden, zolang als mijn contract was, maar nu weet ik dat het een ervaring is voor mijn hele leven. Dat ik voor altijd verbonden zal zijn met deze kinderen en dat ik ook altijd terug zou willen reizen om ze op te zoeken. Gelukkig heb ik mijn eerste bezoekje al gepland voor 14 april, nog niet eens een jaar na mijn vertrek maar ik kon niet langer wachten! Tijdens mijn afwezigheid ben ik eigenlijk altijd in contact gebleven met de kinderen via de telefoon van andere vrijwilligers of tias (verzorgers) maar dat is toch niet hetzelfde als dat ik ze straks weer in levende lijve zie en in het echt weer een grote knuffel te geven en bij te praten over alles wat ik de afgelopen maanden allemaal gemist heb!

De hulp verplaatst zich meer en meer van de programma’s naar individuen en families in de omliggende gemeenschappen. Kinderen in kwetsbare gezinnen krijgen kwalitatief hoogwaardig onderwijs, maar ook hulp bij gezondheidszorg, therapieën en andersoortige programma’s waaraan de gemeenschap behoefte heeft. Het doel: de families versterken en ‘thuis’ een veilige, stabiele omgeving creëren zodat kinderen kunnen blijven wonen waar ze horen; bij hun familie. Daar waar elk kind het liefst wil opgroeien. Over alle individuele projecten kunnen we een boek schrijven. Om te beginnen hier alvast een handjevol projecten dat de diversiteit en reikwijdte van onze hulp illustreert.

Kinderdagopvang voor de aller kleinsten

In Honduras en El Salvador worden kinderen van 0 tot 6 jaar opgevangen in de kinderdagopvang, een veilige omgeving waarin ze voedzame maaltijden en medische checks krijgen, maar ook deelnemen aan educatieve activiteiten om hun ontwikkeling op een speelse manier te stimuleren. Ondervoeding wordt hier in de kiem gesmoord en gezondheidsproblemen tijdig afgewend. Ook alleenstaande moeders worden hier geholpen, ze krijgen de kans op een inkomen (of studie) om voor zichzelf en hun kind te zorgen. Zo kunnen ze deelnemen aan programma’s op het gebied van opvoedvaardigheden, educatie en volksgezondheid.

Dik verdiend: een veilig thuis

Straatkinderen, minderjarige migranten of misbruikte kinderen in Honduras die zijn gered uit hun risicosituaties worden tijdelijk opgevangen in Casa Mi Esperanza, een samenwerking met bureau jeugdzorg (DINAF). Al naar gelang hun situatie verblijven kinderen hier een paar dagen of soms enkele maanden. In die tijd wordt het beste vervolgtraject voor ze bepaald, van re-integratie tot een plaatsing in ons programma of bij een andere organisatie. Want ook deze kinderen verdienen een toekomst.

Meer dan alleen onderwijs

De school is heel dichtbij, ik hoef nog geen vijf minuten te lopen. Ik sta om 6 uur op en kom om 16:00 uur weer thuis’. De twaalfjarige Maximiliano is één van de 150 kinderen in de Dominicaanse Republiek die in de omgeving van het programma woont en onderwijs krijgt. ‘Ik hou van school, van leren en van spelen. Mijn lievelingsvak is wiskunde, maar de hoogste cijfers haal ik voor gym.’ Maximiliano komt uit Batey Nuevo, een dorp gelegen aan de suikerrietvelden, waar de meeste veldwerkers met hun gezinnen wonen. Veel kinderen uit het dorp krijgen behalve onderwijs op school ook twee maaltijden en medische zorg. Hun families komen bovendien in aanmerking voor andere vormen van gemeenschapsbijstand, zoals medische zorg of operaties, educatieve ondersteuning en programma’s voor huisvestingsverbetering.

Kans op een toekomst

De Hondurese scholiere Sandra zit op Pueblo Nuevo, een school waar veelbelovende scholieren met een studiebeurs van WereldOuders/NPH terechtkunnen. De kosten van een middelbare school zijn voor veel kinderen niet op te brengen, zeker met bijkomende kosten als vervoer, schooluniform en studiebenodigdheden. Sandra weet als geen ander hoe bevoorrecht ze is: ‘Mijn ouders hadden geen geld voor een voortzetting van mijn opleiding.’ Ze is de eerste uit haar familie die naar de universiteit kan gaan en daar heeft ze dan ook echt haar zinnen op gezet. ‘Alles in mijn leven draait om school, ik ben niet geïnteresseerd in andere dingen. School is mijn hobby! Bovendien wil ik een goed voorbeeld zijn voor mijn broertje en zus. Ik wil laten zien wat je kunt bereiken als je een kans krijgt.’

Noodhulp voor de gemeenschap

Natuurrampen zijn geen uitzondering in Latijns-Amerika en de Cariben. De vulkaanuitbarsting in Guatemala, de aardbeving in Mexico en Haiti of de overstromingen in Peru en Honduras zijn slechts enkele recente voorbeelden. NPH-partnerorganisaties komen meteen in actie door noodhulp te verlenen in allerlei vormen en maten; van onderkomen en voeding tot medische zorg. Wereldwijd werven fondsenwervende kantoren fondsen om deze hulp te bekostigen. Maatschappelijk werkster Madelin herinnert zich het eerste bezoek aan de door overstromingen getroffen stad Carapongo in Peru nog goed: ‘Eerst hebben we de plek bezocht om de situatie op te nemen en in kaart te brengen waaraan de getroffen gezinnen het meeste behoefte hadden. Vervolgens zijn we teruggekomen met eten en huishoudelijke apparaten, dekens en schoolbenodigdheden voor de kinderen. Ook gaven we voorlichting over hygiëne en gezondheid in deze omstandigheden in deze omstandigheden om de uitbraak van ziekten te voorkomen.’

Kinderziekenhuis

In het St. Damien Kinderziekenhuis in Port-au-Prince, Haïti, worden jaarlijks meer dan 80.000 kinderen behandeld. Volwassenen kunnen er terecht voor een ziektepreventieprogramma, controles voor zwangere vrouwen en een spreekuur voor HIV-patiënten (ook voor kinderen).

Jon pakt een krant vast. Het is de Prensa Libre, een bekende Guatemalteekse krant. “Er staan soms verhalen in uit deze stad”, zegt Jon plechtig. Op de vraag wat voor soort verhalen, antwoordt hij: “Het gebruikelijke. Geweld, misdrijven. Zelden iets positiefs. Ik ben eraan gewend.” Zijn de verhalen waar? John is even stil en kijkt naar beneden. “Helaas wel”, zegt hij droevig.

Huiselijk geweld

De stad waar Jon het over heeft heet Parramos, gelegen in de hooglanden van Guatemala, op een uur van hoofdstad Guatemala-Stad. Casa San Andres, het programma van WereldOuders in Guatemala, ligt hier ook vlakbij. Helaas is er in Parremaos veel armoede. In de stad wonen naar schatting bijna 14.000 mensen van wie 64% in (extreme) armoede leeft. 44% lijdt aan chronische ondervoeding en 23% kan niet lezen of schrijven. Daarnaast is het sterftecijfer erg hoog voor kinderen tot vijf jaar.
Jon groeide in Parramos op bij zijn moeder Alejandra, zijn stiefvader en twee stiefzussen en stiefbroers. Zijn stiefvader was alcoholist. Huiselijk geweld was normaal in het gezin. Zijn moeder verdiende haar geld door te werken op boerderijen rondom de stad. Zijn stiefvader had zijn eigen stuk land om producten te verbouwen, maar verdiende zelden genoeg om het gezin te onderhouden. Jon begon al op zijn achtste met werken in de om zo bij te dragen aan het gezinsinkomen. Maar het geld dat hij verdiende was nooit genoeg voor zijn stiefvader. “Zelfs als ik mijn best deed werd hij boos over de kleinste dingen of dingen die niet waar waren”, herinnert Jon zich. “Niet alleen ik maar ook mijn broers, zussen en moeder leden onder het geweld en misbruik”.

Overleven op straat

Toen Jon veertien jaar was besloot hij weg te lopen van huis. “Ik woonde eerst tijdelijk bij een vriend, kwam toen in Parramos op straat terecht en begon te roken en drugs te gebruiken. Het waren echt wanhopige tijden, onder invloed van slechte vrienden”, vertelt Jon. Hij geeft toe dat er tijden waren dat hij in de verleiding kwam om zich bij een bende aan te sluiten als manier om te overleven. Het is een route die veel jongeren in Latijns-Amerika volgen, die vaak eindigt in de dood of een gevangenisstraf. Gelukkig gaf Jon niet toe aan de verleiding. Bijna anderhalf jaar lang (over)leefde Jon op straat. Maar hoe meer hij tot een crimineel leven werd gedreven, hoe meer hij besefte dat dat niet was wat hij wilde. Hij klopte aan bij zijn oom Javier en tante Carmen. “Gelukkig boden zij mij onderdak en zorgden ze voor me”, zucht hij opgelucht. Wonen bij zijn oom en tante veranderde Jon’s leven. Ze moedigden hem aan om iets van zijn leven te maken en dat deed hij. “Ze boden me onderdak en schreven me in bij een school. Ik was toen zestien en was al lang niet naar school geweest. In de avonden studeerde ik en ’s ochtends werkte ik om mijn schoolgeld en eten te betalen”, legt hij uit. “Ik werkte op een avocadoplantage die grensde aan terrein van WereldOuders. Hier verdiende ik 300 Queztales (ongeveer 40 dollar) per week. Als ik over het hek van avocadoplantage keek, zag ik de kinderen die in het programma van WereldOuders woonden. Ze zagen er gelukkig uit en ik wenste dat ik bij hen kon zijn”, zegt Jon.

“WereldOuders gaf me weer hoop. Niet alleen door mijn opleiding te betalen maar vooral door psychologische hulp te bieden. Dat heeft me echt geholpen om het verleden achter me te laten en me te richten op de toekomst”

Hoop op een goede toekomst

In 2018 stelde Jons neef Vilma voor om contact op te nemen met WereldOuders om te zien of ze hem konden helpen, nadat hij Jon zo bewonderend over de organisatie hadden horen praten. Tot Jon’s verbazing beantwoordde WereldOuders de oproep. Bij het zien van zijn enthousiasme en toewijding om te studeren, boden ze aan om zijn studie te financieren zodat Jon in Casa San Andres zijn middelbare schooldiploma kan halen. “Ik was net 17 geworden toen ik dat hoorde. Het was het beste verjaardagscadeau ooit!”, bekent hij. Drie jaar later zit Jon op de middelbare school en studeert hij informatica. Het gaat erg goed met hem. “WereldOuders gaf me weer hoop. Niet alleen door mijn opleiding te betalen maar vooral door psychologische hulp te bieden. Dat heeft me echt geholpen om het verleden achter me te laten en me te richten op de toekomst”, zegt Jon.

Op de scholen van WereldOuders wordt elk kind opgeleid op basis van zijn of haar individuele mogelijkheden. Onze docenten verdiepen zich in hun worstelingen, behoeften, dromen en doelen. Van kinderopvang tot vak- of universitaire opleiding en alles wat daar tussen zit; ons doel is dat ze als volwassenen zinvol werk kunnen vinden. Én dat ze met plezier naar school gaan, zonder schuldgevoel ten opzichte van hun familie en zonder zich zorgen te hoeven maken over een lege maag.

School als ontdekkingsreis

De ouders van de Mexicaanse Rubí vonden een opleiding voor hun dochter erg belangrijk, maar privéscholen zijn erg duur en bevinden zich zelden in de buurt. Rubí zit nu bij ons op de middelbare school en is blij met de kans die haar ouders haar hebben gegeven: “Wat ik vooral fijn vind, is dat de school me respecteert zoals ik ben. Ieder mens is immers anders. Mijn mening doet er hier toe.” Ze realiseert zich dat onderwijs de basis is om te kunnen bereiken wat ze wil. “Ik ben me bewust geworden van mijn eigen ambities”, vertelt ze.
“Ik wil graag iets met gastronomie en bedrijfskunde doen.” Rubí’s ouders werken beiden als kok, dus ze is opgegroeid met een liefde voor Mexicaans eten, de smaken en texturen. Net als haar ouders is ook de middelbare schoolomgeving een grote steun voor haar: “Mijn mede-leerlingen, stagiaires, externen die hun verhaal komen vertellen; het is geweldig om hier samen te zijn en te ontdekken wat allemaal mogelijk is.”

Meisje in een mannenwereld

De Hondurese Dominica groeide op bij WereldOuders. Vorig jaar vierde ze er haar 15e verjaardag, ofwel haar quinceañera, naar Latijns-Amerikaanse traditie de overgang van meisje tot vrouw. Als je Dominica zoekt, dan vind je haar negen van de tien keer tekenend terug. De andere keren is ze verdiept in een boek uit de Divergent-serie, legt ze een puzzel van duizend stukjes of zit ze driftig wiskundige vergelijkingen op te lossen. Dominica vindt puzzelen en problemen oplossen zo leuk dat ze ervoor heeft gekozen om de opleiding tot elektricien te volgen op onze vakschool. Dat ze het eerste meisje is dat deze opleiding doet, deert haar niet. Ze is erop gebrand het papiertje te behalen dat ze ziet als een eerste stap in de richting van haar toekomstdroom: elektrotechniek studeren en ingenieur worden. Haar leraar heeft alle vertrouwen in Dominica: “Ik ben trots op haar. Als ze echt ingenieur wil worden, hoop ik dat ze doorzet, want ze heeft alle kwaliteiten om er één te worden.”

Ze realiseert zich dat onderwijs de basis is om te kunnen bereiken wat ze wil. Ik ben me bewust geworden van mijn eigen ambities

Klaarstomen voor een toekomst

Het houdt niet op bij de reguliere lessen die de kiem leggen voor een toekomst op welke werkvloer dan ook. Onze verantwoordelijkheid ligt niet alleen in het hier en nu, we willen de jongeren juist klaarstomen voor een toekomst en ze bewust maken van de mogelijkheden die in het verschiet liggen. Daarom nemen ze ook deel aan onze ontwikkelingsprogramma’s waarin ze tijd doorbrengen met positieve rolmodellen, hun leiderschapsvaardigheden ontwikkelen, leren om doelen te stellen en waarin handvatten worden geboden om hun eigen potentieel te bereiken. In een glazen bol kijken kunnen ze niet, maar ze zien wel met eigen ogen dat een toekomst geen droom hoeft te blijven.

Van kansarme kinderen naar vakmensen

Gladys was zo’n meisje dat haar droom werkelijkheid zag worden. In 2000 kwam ze op 13-jarige leeftijd met haar vier broers en zussen bij WereldOuders in Guatemala terecht. Ze ging toen pas voor het eerst naar school en wist op dag één al dat ze zelf ook lerares wilde worden. Geen woorden, maar daden: in 2008 behaalde Gladys haar lerarendiploma en ging ze aan het werk op een middelbare school in Antigua. Daar leerde ze veel vaardigheden op het gebied van koken en bakken en sinds begin dit jaar verzorgt ze de zogenaamde ‘Bakery Workshop’ voor de kinderen uit groep 7 en 8 van WereldOuders. Gladys: “Ik wil dat mijn leerlingen, net als ik, ook een betere toekomst krijgen door het leren van een vak. Deze workshop kan hen daarbij helpen. Deel uitmaken van het trainingsproces van elk kind is een grote verantwoordelijkheid, maar tegelijkertijd is het een prachtige ervaring.” We hebben elk jaar een aantal vakopleidingen (zoals koken, smeden en naaien) om de vaardigheden van jongeren te verbeteren zodat zij zich kunnen kwalificeren voor een baan. De keuze van de workshops hangt af van de vraag naar arbeidskrachten in de markt.”

“Ik wilde onderzoek doen dat zou bijdragen aan een betere toekomst voor kinderen en jongeren. Als je direct met kwetsbare kinderen wil gaan werken, dan heb je daarvoor een relevante opleiding nodig, zodat je zeker weet dat je deze kinderen niet (onbedoeld) beschadigt. Vanuit mijn studie antropologie kon ik deze kinderen beter op een andere manier helpen.”

Stem laten horen

Gerline kwam in haar zoektocht uit bij WereldOuders uit en wij brachten haar in contact bracht met onze partnerorganisatie Nuestros Pequeños Hermanos (NPH) in Guatemala. “Met mijn afstudeerdonderzoek heb ik een overzicht geleverd van hoe jeugdzorg over de afgelopen decennia veranderd is in Guatemala, met een focus op de hulp die NPH/WereldOuders kwetsbare kinderen biedt. In overleg met de organisatie heb ik daarvoor geen interviews met kinderen uitgevoerd, omdat dit speciale opleiding en vaardigheden vergt. Ik heb jongvolwassenen geïnterviewd over hun ervaringen met jeugdzorg en veel tijd met hen doorgebracht. Ook heb ik medewerkers en bestuursleden geïnterviewd. In mijn scriptie laat ik de stem van de jongvolwassenen horen. Zij vertellen wat zij nodig hadden als kind om later hun volwassen, onafhankelijk leven goed te kunnen leiden.”

Kinderen zijn kwetsbaar

“WereldOuders was vooraf heel duidelijk over al hun voorwaarden om de kinderen en jongeren daar te beschermen. Daar moest ik ook voor tekenen. Bijvoorbeeld dat ik niet op de slaapkamers mocht komen en geen contact mocht leggen via social media. Als ik iets hoorde dat hen mogelijk in gevaar bracht, moest ik dat doorgeven aan de organisatie. Dat stelde me gerust. De organisatie liet zien dat ze rekening hield met de kwetsbaarheid van kinderen en jongeren.”

Heftige jeugdherinneringen

“De leukste momenten tijdens mijn periode in het programma in Guatemala zijn als eerst het vertrouwen wat je krijgt van mensen terwijl je met ze praat. Door mijn opleiding in en ervaring met onderzoeksvaardigheden weet ik hoe ik met mensen moet praten, hen op hun gemak moet stellen. Soms direct vragen stellen, soms juist een wat algemener praatje houden. Uiteindelijk hebben veel mensen mij eerlijk verteld wat hun ervaringen met jeugdzorg waren, en hoe zij zich hebben gered in de samenleving toen ze op zichzelf gingen wonen.”

“Het was soms heftig om jeugdherinneringen van de jongeren aan te horen. Zo vertelde een jongen bijvoorbeeld dat zijn zusje was vermoord. Ook waren er jongeren die dingen vertelden die niet waar bleken te zijn. Dit vond ik erg lastig. Daarom was het belangrijk om goed contact te hebben met de organisatie, bij wie ik bepaalde gegevens kon controleren.”

“Helaas moest ik door COVID-19 vervroegd terug naar Nederland om mijn onderzoek digitaal af te maken. Via Facebook raakte ik aan de praat met veel mensen die hun visies en ervaringen wilden delen. Ik heb toen interviews gedaan via Facebook Messenger, WhatsApp en Skype. Mooi om te merken dat ondanks het coronavirus je nog steeds veel kunt bereiken!”

Veel geleerd

“Ik heb tijdens mijn periode in Guatemala geleerd adaptief te zijn aan snel veranderende situaties. Van te voren wist ik niet exact wat ik kon verwachten en wie ik zou kunnen interviewen. Tijdens het onderzoek heb ik me daarom gefocust op de openingen die ik vond. Ik heb ook geleerd dat je heel goed onderzoek kunt doen ten bate van kinderen, zonder dat je direct in contact hoeft te staan met kinderen.”

Kun je écht iets bijdragen?

Gerline’s advies is ten slotte: “kijk goed of jouw vrijwilligerswerk, stage of afstudeeronderzoek in het buitenland echt bijdraagt en geen (onbedoelde) schade toebrengt. Daarnaast kun je jezelf afvragen: zijn er lokaal mensen die beter snappen wat de behoeften van de kinderen zijn en die langdurig voor hen klaar kunnen staan? Kortom: kan jouw werk écht bijdragen?”