Elisabeth, activiteitencoördinator, Chicas Poderosas én docente in Bolivia

“Mijn eerste dag bij NPH Bolivia was overweldigend en tegelijkertijd spannend. Ik herinner me levendig dat ik vóór de lunch de eetruimte binnenliep en dat alle kinderen me besprongen en alles van we wilden weten: wie ik was, waar ik vandaan kwam, of ik getrouwd was of kinderen had. De eerste paar weken hierna waren geweldig, een soort wittebroodsweken als het ware. Ik was stapel verliefd op alle kinderen en werd continu verrast door alles wat zich iedere dag afspeelde in het dagelijkse leven in het programma”.

Het gevoel van thuiskomen

“Ik ken inmiddels de namen van elk kind en elke medewerker. Ik heb veel mooie uren doorgebracht met de andere vrijwilligers die hier wonen en kan met hen goed praten over de cultuurverschillen die we voelen. Ik had pas na drie maanden het gevoel dat ik begon te wennen en dat dingen normaal voor me werden. Toen ik een weekend vrij was en weg was geweest, had ik bij terugkomst het gevoel “thuis” te komen. Het programma in Bolivia was voor mij een “thuis” geworden.

’s Avonds breng ik veel tijd door met de meisjes van Casa Betania (van 11 – 13 jaar oud). Deze avondjes eindigen doorgaans met veel muziek en dansen. In het begin vond ik het best pittig met deze meiden om te gaan; het zijn tenslotte pubers en hun stemming kan omslaan als een blad aan de boom. Maar ik vind het heel leuk om alle soorten vragen te beantwoorden: over hun sponsorouders, over mezelf of over andere culturen en landen. Ik vind het nog leuker als ze openhartig worden en al mijn vragen beantwoorden over henzelf, hun interesses en wat ze later willen worden in het leven”.

De taal

“In de afgelopen maanden is echt alles niet perfect verlopen. Vooral in het begin had ik enorm moeite met de taal. Ik herinner me dat ik de jongens van San Martin (tussen de 5 en 8 jaar oud) na het avondeten vertelde dat ze hun tanden moesten poetsen met een “cebolla” (ui) in plaats van een “cepillo” (tandenborstel). Twee maanden later maken ze hier nog steeds grapjes over”.

Een betere toekomst voor de kinderen

“Ik herinner me de eerste keer dat ik de leiding had over het grote verjaardag uitje. Ik ging met 30 kinderen naar Santa Cruz; we gingen naar een grote markt om te lunchen en ijs te eten. En daarna naar het grote plein. Ik was ongelofelijk nerveus. Iedere keer als we van de ene plek naar de andere gingen telde ik of iedereen er nog was. Aan het eind van de dag was ik zo blij toen ik ze allemaal zag staan op de klokkentoren op het grote plein, waarop je de hele stad kon overzien. Ze waren nog nooit op de klokkentoren geweest dus ze waren helemaal blij en verrast over alles wat ze zagen. Ze bleven maar de trappen op en afrennen met al hun energie. En hoewel het voor mijzelf een lange dag was, had ik de kinderen zo enorm blij gemaakt en wist ik dat het alle stress en moeite dubbel en dwars waard was geweest.

Dit is echter mijn belangrijkste ervaring met de kinderen: het is heel mooi om te zien hoe blij de kinderen zijn met heel kleine dingen of kleine momenten. Al met al ben ik erg blij dat ik deel mag uitmaken van de WereldOuders familie. Ik vind het fantastisch om te zien hoe de kinderen opgroeien en leren. Ik vind het fantastisch te zien hoe nieuwsgierig ze zijn en hoe ze er voor elkaar zijn. Dit jaar als vrijwilliger voor WereldOuders zal ik mijn hele leven niet meer vergeten. Ik weet zeker dat ik het programma in Bolivia zal verlaten als een beter mens. Ik hoop dat ik dan ook heb kunnen bijdragen aan een betere toekomst voor de kinderen”.