Nienke, fysiotherapeut in Honduras

“Tweede kerstdag 2017 vertrok ik op weg naar centraal-Amerika, naar Honduras (start in het programma in januari 2018). Ik had geen idee wat mij precies te wachten stond. Ik wist niet dat ik in een wereld zou komen waar maar weinig te vergelijken is met thuis. Ik wist niet dat geen enkele dag hier normaal is. Ik wist niet dat ik in staat was om zoveel en zo hard te werken zonder daar zelf direct baat bij te hebben. Ik wist niet dat ik na een jaar Spaans zou spreken, Engels zou denken en mijn Nederlands zou beginnen te vergeten. Ik wist niet dat ik zoveel zou leren als fysiotherapeut, als vrijwilliger en als vriendin. Ik wist niet dat ik zulke goede vrienden zou maken van over de hele wereld. En ik wist vooral niet dat je zo sterk een familieband kan voelen met mensen die geen enkel stukje DNA met je delen.

Er gewoon mogen ZIJN

Na mijn eerste paar weken was ik erachter gekomen dat hoe hard ik ook zou proberen om iedereen hier te helpen, het zou niet altijd makkelijk zijn en niet altijd dat gewenste verschil maken. Het gaat erom dat iedereen er gewoon mag ZIJN. Ik mocht in Honduras er zijn voor mijn patiënten die vanuit de bergdorpjes kwamen voor fysiotherapie en voor het eerst in hun leven individuele zorg en aandacht kregen. Ik mocht er hier zijn door een boekje te lezen voor die zwaar gehandicapte jongen die bijna nooit zijn slaapkamer, laat staan zijn huis, uit kan. Ik mocht er zijn voor de verzorgende die zorgt voor de jongens in hogar (wat huis betekent) door te helpen met de afwas. Ik mocht er zijn voor dat meisje in coma en mocht ik een arm om haar verzorgende slaan en haar vertellen dat ze er niet alleen voor staat. Ik mocht er zijn door mee te gaan naar de kerkdienst en mee te gaan aan het avondmaal met een jongen die dat niet zelf durft. Ik mocht er zijn voor de universiteitsstudente door te vragen hoe het met de studie gaat, omdat ze geen familie heeft die hiernaar zal vragen. Ik mocht samen met de tienermeiden giechelen over de jongens, mocht ik dansen met de meiden in de rolstoel en spelen met de allerkleinsten. En ik mocht er zijn voor de medevrijwilliger wanneer die zijn frustraties kwijt moet over hoe alles zo anders gaat dan thuis.

Gezegend

De twee jaar dat ik op de ranch werkte heb ik mij erg gezegend gevoeld. Er waren momenten van puur geluk, verdriet, van enorme vreugde, van dankbaarheid, van grote frustraties, van onbegrip, verwardheid en bovenal veel liefde en warmte.

Ik mocht veel patiënten (van buiten de ranch) helpen door met ze te werken als fysiotherapeut. Ze leerden mij dankbaarheid, doorzettingsvermogen en ze lieten mij zien wat het is om hard te werken.

Ook mocht ik veel kinderen helpen met verscheidende handicaps, allemaal leden van de NPH familie en wonend op de Ranch of in de stad, ze leerden mij creativiteit, geduld en communiceren op een ander niveau. Ik mocht veel uren doorbrengen in mijn hogar, mijn hogar met een aantal jongens met voornamelijk verstandelijke beperkingen. Deze jongens leerden mij om plezier te hebben om de kleinste dingen.

Er waren momenten van puur geluk, verdriet, van enorme vreugde, van dankbaarheid, van grote frustraties, van onbegrip, verwardheid en bovenal veel liefde en warmte.

Het is niet alleen het werk als fysiotherapeut wat mijn tijd zo bijzonder maakte, het is het leven in de community wat mij onwijs veel geleerd heeft. En wat misschien wel het belangrijkste is wat ik geleerd heb in mijn tijd in Honduras, is dat je niks speciaals hoeft te doen, je mag er gewoon ZIJN! “